خبر مانند آوار فرود آمد «دکتر نعمت احمدی درگذشت». اولین احساس، حسرت این بود که روزهای آخر سراغ ایشان نرفته بودم. اکنون تنها کاری که به عنوان یک شاگرد از دستم برمی‌آید، بیان خاطراتی است که شاید برای خوانندگان تازگی داشته باشد. همین یادداشت‌نویسی هم یادگار ایشان است. نیمه دوم دهه 70 دانش‌آموز دبیرستان بودم و روزنامه‌ها رونقی داشت.
حقوق‌دانان زیادی در دوران اصلاحات در جامعه مطرح شدند؛ دسته‌ای فقط وکالت می‌کردند، گروهی کارشان تدریس در دانشکده حقوق بود، عده‌ای ستون هفتگی داشتند و بعضی با رسانه‌های خارجی مصاحبه می‌کردند. اما دکتر احمدی به عنوان استاد دانشگاه به شکل حرفه‌ای وکیل کنشگران سیاسی و مطبوعاتی بود و علاوه بر ستون‌نویسی مستمر در مطبوعات داخلی، با رسانه‌های خارجی نیز گفت‌وگو می‌کرد، در نتیجه موقعیتی ممتاز داشت.
سال 1379 وارد دانشکده حقوق و علوم سیاسی شدم. روزی که برای انتخاب واحد به تابلوی دروس و استادان نگاه می‌کردم، نام او در کنار درس «تاریخ حقوق» بود. کمی تعجب کردم، چون در آن دوران فضای سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی محدود بود و امکان تدریس یک منتقد مشهور بعید بود. به هر حال انتخاب این درس آغازی شد برای آشنایی بیشتر. به گفته خود ایشان تدریس را از سال 1367 با واحد تهران مرکزی دانشگاه آزاد اسلامی شروع کرده بود و در هیئت علمی اولیه که دانشکده را پایه‌گذاری کرده بودند جای داشت.
تابستان سال 1381 برای مشاهده دادگاه‌های علنی که در آن زمان رونقی داشت به ساختمان کاخ دادگستری می‌رفتم. دکتر احمدی در دادگاه مشهور شهرام جزایری وکالت چند متهم را بر عهده داشت که نحوه دفاع و گفت‌وگوی او با رئیس دادگاه و مدعی‌العموم یک دوره کارآموزی بود. ایشان در شهریور همان سال به دلیل شکایت شورای نگهبان به اتهام «نشر اکاذیب به قصد تشویش افکار عمومی» به شعبه 1410 به ریاست قاضی سعید مرتضوی احضار شد، مجتمع قضائی مشهور در خیابان میرعماد.
استاد احمدی علاوه بر وکالت و تدریس در دانشگاه به دو حرفه روزنامه‌نگاری و کشاورزی هم اشتغال داشت. به گفته خود ایشان نوشتن را از دهه 60 با روزنامه «سلام» آغاز کرده بود و همیشه خود را مدیون موسوی‌خوئینی‌ها می‌دانست.
افسوس که این اواخر با دو بی‌مهری اخراج از دانشگاه و ابطال پروانه وکالت مواجه شد. هیچ اطلاعای از جزئیات ندارم و نمی‌توانم داوری کنم؛ اما «اخراج» و «ابطال پروانه» شدیدترین مجازات برای یک استاد دانشگاه و وکیل دادگستری است که در حق ایشان با این پیشینه روا نبود. بهترین خاطره‌ای که هر فرد از دیدار با احمدی به یاد دارد، خوش‌مشربی و روحیه شوخ‌طبعی است که این خوش‌محضری در بیشتر اهالی کرمان دیده می‌شود.