واکاوی دایی، تیم ملی و فوتبال با عادل فردوسی‌پور هیچ‌کس به اندازه دایی تلاش نکرد دایی استعداد داشت ولی رکوردهایی که خلق کرد، نه به خاطر استعداد بلکه به خاطر فعل خواستن بود که او واقعا صرفش کرد.
کم حرف می‌زند و به قول خبرنگاران بدمصاحبه است؛ سخت حاضر می‌شود مصاحبه کند؛ شاید به این دلیل که هنوز هم خودش را خبرنگار می‌داند و دوست ندارد مصاحبه‌شونده باشد. با این حال هنوز هم «خاص» است؛ مصاحبه که تمام می‌شود، جملاتش را این‌طور جمع‌بندی می‌کند: «چقدر بد مصاحبه کردم» و بعد هم از همان خنده‌های مختص خودش می‌کند. برای پیداکردن کسی که بتواند هم‌زمان از دو چهره منتخب در تیم فوتبال قرن ایران و دنیا حرف بزند، عادل فردوسی‌پور بهترین گزینه است.
هنوز هم در دنیای حرفه‌ای افراد زیادی هستند که بین داشتن استعداد، با تلاش و سخت‌کوشی خط می‌کشند و بازیکنان بزرگ را ماحصل یکی از این دو ویژگی یا ترکیبی از آنها می‌دانند. به نظرت علی دایی در زمره کدام دسته قرار می‌گیرد؟ فکر می‌کنم چهار یا پنج سالی از زمان شروع فوتبالش گذشته بود که به خودم گفتم این بازیکن توانایی انجام کار مهمی در دنیای فوتبال را دارد. واقعیت این است، زمانی که آدم سخت‌کوشی، اراده و انگیزه علی دایی را می‌دید، امیدوار می‌شد او بتواند رکورد جاودانه‌ای خلق کند.
خودت در فوتبال، در پست مهاجم بازی می‌کنی؛ یقینا می‌دانی فارغ از سطحی که بازی‌ها دارند، گل‌زنی تقریبا تخصص و مهارت می‌خواهد... . به نظرت چه اتفاقی باید می‌افتاد تا رکورد علی دایی، به این زودی‌ها مورد تهدید قرار نمی‌گرفت؟ من نزدیک به 38 یا 40 سال است که دارم فوتبال را دنبال می‌کنم و می‌توانم بگویم بدون تردید، بهترین بازیکن تاریخ فوتبال مارادونا است.نه، این حرف را به خاطر جوگیری که چون مارادونا از دنیا رفته است و الان خیلی‌ها دارند چنین چیزی را می‌گویند، بیان نمی‌کنم؛ برایش دلیل دارم؛ مارادونا از هر نظر فوق‌العاده بود؛ کسی که به تنهایی بار یک تیم را به دوش می‌کشید؛ با کاریزمای استثنائی و تکنیک فوق‌العاده‌ای که داشت، به تنهایی توانست ناپولی را در سطح فوتبال اروپا مطرح کند.