طالبان حملات خود علیه شهروندان، نظامیان و احتمالا اهداف ویژه را تشدید کرده است؛ حکومت افغانستان به مذاکرات صلح روی خوش نشان نمی‌دهد و معلوم نیست که آیا دولت بایدن، به توافق دوحه سال گذشته با طالبان عمل خواهد کرد یا نه؟
آخرین دور جنگ داخلی در افغانستان نزدیک به بیست سال پیش و با حمله ایالات متحده آمریکا و متحدانش به پایگاه القاعده آغاز شد. طالبان، حاکمان آن روز افغانستان و شورشیان قدرتمند امروز، به سرعت سرنگون شدند. با این حال حضور فعال این گروه اسلام‌گرای «ملی و محافظه‌کار» که حکومت مورد حمایت غرب را برای یک لحظه هم به رسمیت نشناخته است، امکان برقراری صلح در این کشور را عملا غیرممکن کرده است.
شکست القاعده و قتل اسامه بن‌لادن، رهبر این شبکه جهادی جهانی در سال ۲۰۱۱ این سازمان را در میان جنبش‌های نوظهور مشابه به حاشیه راند. زیرشاخه‌های القاعده در عراق و سوریه، کمتر از دو سال پس از مرگ بن‌لادن، جریانی به مراتب قدرتمندتر و سازمان‌یافته‌تر را تشکیل دادند: دولت اسلامی عراق و شام که متعاقبا با اعلام خلافت اسلامی در جهان نام خود را به دولت اسلامی تغییر داد. جنگجویان داعش در سوریه با جریان‌های وابسته به القاعده و در افغانستان، با متحد پیشین آن یعنی طالبان درگیر هستند.
رهبران ایالات متحده آمریکا پس از جورج بوش پسر، هر یک به‌شکلی بی‌حاصل بودن لشکرکشی‌های قرن بیستم ایالات متحده به افغانستان و عراق را زیر سوال بردند. خروج سربازان آمریکایی از معرکه‌های مرگ‌بار افغانستان و عراق، چه با شعار صلح اوباما و چه با شعار «آمریکا مقدم است» ترامپ، رویه‌ای برای پایان به هزینه‌های گزاف جنگ‌هایی است که نه دموکراسی و نه امنیت برای کشورهای قربانی به ارمغان آوردند.