آبان ۹۸؛ سهم احزاب سیاسی در اعتراضها چیست؟
اصل ۲۷ قانون اساسی جمهوری اسلامی میگوید "تشکیل اجتماعات و راهپیماییها بدون حمل سلاح به شرط آن که مخل مبانی اسلام نباشد آزاد است". اما در قانون احزاب که چند بار اصلاح و تعدیل شده، عملا میگوید برگزاری راهپیماییها و تشکیل اجتماعات حسب مورد با اطلاع و صدور مجوز وزارت کشور و استانداری با رعایت اصل ۲۷قانون اساسی صورت میگیرد.
عملکرد نظام در برخورد با اعتراضهای سالهای گذشته نشان میدهد ورود به خیابان و بیان علنی اعتراض خط قرمز نظام است و حکومت به قول آیت الله خامنهای، "اردوکشی خیابانی" را تحمل نمیکند و با آن برخورد امنیتی میکند. اگر اطلاعیه و بیانیهای هم در اعتراضها صادر کردهاند جانب احتیاط را رعایت کردهاند. اگر پاراگرافی از مردم و رعایت حقوق مردم گفته شده، صحبت از وفاداری به نظام و سوء استفاده دشمن از اعتراضها هم شده است.اعتراضها در حمایت از میرحسین موسوی و مهدی کروبی دو نامزد معترض به نتیجه انتخابات ۸۸حادثه کوی دانشگاه در ۱۸ تیرماه ۸۳ سنگ محک مهمی برای نقش و اهمیت احزاب سیاسی در مقابله با چنین بحرانهایی بود.
احزابی مثل کارگزاران سازندگی، سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، مجمع نیروهای خط امام و مجمع روحانیون مبارز هم بیانیههای دیگری منتشر کردند. جناح مقابل اصلاحطلبان، موسوم به جناح راست، حادثه کوی دانشگاه را منتسب به جریان رقیب و با هدف باجخواهی میدانست.
اعتراضهای سالهای ۹۶ و ۹۸ را میتوان نشانهای از افزایش فقر، فساد و ناکارآمدی حکومت دانست که مردم را به خیابانها کشاند و از طبقه و اقشاری کلید خورد که سفره آنها در این سالها کوچک و کوچکتر شده بود و به ناکارآمدی نظام سیاسی و رهبری حکومت کشیده شد. معترضان شعارهایی سردادند که در یک انقلاب به گوش میرسد و از رهبری حکومت تا سایر مسئولان را دربرمی گرفت.